رواية بقلم نورهان رضا
الحلاوة دى
نور بابتسامة عاوز اشوف ابنى
رعد خد نور على قصره
رعد سيف انت فين
سيف انا هنا يابابا
رعد غمض عينك عندى ليك مفاجاة
سيف غمض عينه
دخل نور.
رعد فتح عينك
سيف دا بابا اللى فى الصورة
نور انا بابا ياسيف انا بابا
سيف بابا كنت فين يابابا
نور كنت بجبلك الهدايا دى
نور شال سيف وقعده على حجره فى حضنه
رعد هروح اجيب مراتى
تقى مافيش داعى انا جيت
رعد بابتسامة عريضة حبيبتى
تقى انا اتنسيت
بصيت تقى على نور باستغراب
وشاورت براسها لرعد
نور بابتسامة انا نور اخو رعد
تقى اللى ماټ
نور بضحكة ايوه اللى ماټ
رعد حبيبتى انا هقولك حكلها رعد كل حاجه
تقى بحزن يعني ابوك هو للى قتل ابويا
نور تقى احنا مش بايدينا نختار اهلنا ولو هتحاسبى رعد على عملت ابونا تبقى غلطانة دا امر مش بايدينا ودلوقتى هو خد جزائه
تقى حطيت ايدها على راسها
رعد مالك ياتقى
تقى اغمى عليها ولحقها رعد
كشف على تقى
الدكتور الف مبروك يامدام انتى حامل
رعد بقى واقف مصډوم وقال حامل منين
تقى برقتله
رعد لا قصدى هى حامل بجد انا هكون اب بجد يادكتور
دكتور ايوه
رعد حضڼ الدكتور وبقى يتنطط من الفرحة
ام تقى دخلت رعد حضنها وقالها هكون اب ياامى انا هكون اب
تقى بحزن بصة لامها
تقى حضنت مامتها.
رعد انا باعتذر ليكى عن كل حاجه واوعدك انى هنسيكى كل الۏجع للى مرينا بيه وهنبداحياة جديدة مع بعض من الاول حياة كلها فرح باذن الله
تقى ابتسمت ورعد حضنها وقالتله باذن الله
The End
nour
